buse

OYUN
Görünürde kendinden başka bir amacı olmayan oyun bireyin gelişiminde ve sosyal ilişkilerin ahenginde temel bir fonksiyon ifa eder. Bazen dinsel kökenli bir faaliyet olarak, birçoklarınca da günlük gerçeğin ifadesi veya onun yadsınması sayılan oyun, kültürün de önemli bir unsuru ve belki de yapıcı bir ilkesidir.
Değişik oyun pratiklerini onları yöneten kurallara göre betimlemek ve sınıflandırmak nispeten kolay ise de, hem bir eylem (oynamak), hem bir malzeme (oynanılan oyun), hem bir kurallar sistemi (oyunun tabi olduğu kurallar) demek olan «oyun» kelimesinin tanımları çoğu zaman mahiyetini ifade etmeden sadece olguyu niteler. «Oyun diye bir şeyin mevcut olmadığım ve sadece oyunlar bulunduğunu» ileri sürenler tarafından inkâr edilen bu olgu temelde iki anlamlı gibi gözükür: genellikle ciddî karşıtı olarak kullanılır, ama yine de oynayan kimse bakımından bir uyanıklığı, hatta bir sorumluluk duygusunu içerir; yoksa oyun kuralı fikri anlamını kaybeder. Görünürde bir amacı olmadığı için, çalışma veya iş kavramının antitezi olan oyun buna rağmen belirli bir çabayı, sabrı ve direngenliği gerektirir; gerçeği inkâr etmekle suçlansa da, tıpkı oyuncu gibi onun bir parçasıdır.
Bu itibarla ve çelişkili olarak oyun bazen (yani bir eğlence veya oyalanma için olduğu zaman) gerçekle karşılaşmaktan bir kaçış sayılır (çünkü gerçekler oyuncu üzerinde, hem sefih bir yaşam söz konusu olduğu zamanki anlamda, hem sosyal bağların gevşemesi anlamında oyuncu üzerine bir tehdit gibi bütün ağırlığıyla çöker); bazen de oyuncu için bir çeşit öğrenme yoludur, onun çok az riskle bir durumdan sıyrılmayı denemesine ve «oyuncu»luk niteliklerini sınamasına imkân verir.
Herakleitos’tan Nietzsche’ye ve Eugen Fink’ten Kostas Axelos’a kadar bütün filozoflar oyunu bir muamma olarak görmüşler ve onun çözümünün beşeri varlığın temelini ve anlamını anlaşılır hale getireceğini ileri sürmüşlerdir. Beşerî bilimler alanında yapılan birçok araştırmalar oyun pratiklerinin tümünü kavrayan bir anlayış ortaya çıkarmayı amaçlamışlardır.